Niedziela to najczęściej spokojny, nieco leniwy dzień, ale dziś mobilizacja od rana. Na szczęście po poprzednich akcjach torby z rekwizytami i kosmetykami zostały sprawdzone i spakowane, dziś tylko prasowanie strojów i jesteśmy gotowi.

Śniadanie, koniecznie porządne i coś spakować do jedzenia i picia, bo nie wiadomo kiedy uda się coś zorganizować … plan jest przebiegły, obiad w muzeum kultury amerykańskiej w skrócie: Mc Donald, ale do tego czasu kilka razy zgłodnieje moja ekipa.

Kolejka do łazienki, kolejka do lustra … mamy zrobić makijaż w domu, a tu trzy laski chcą się zrobić na bajkowe księżniczki ze wschodu … cóż, czas chyba zauważyć, że moje dziewczynki to już nie maleńkie bobaski, tylko nastolatki i już same się malują. Kiedyś myślałam, że jak to nastąpi to będę zaszokowana, przerażona …, dziś po prostu nie mam czasu o tym myśleć i cieszy mnie to.

Trzeba jechać, bo mróz jest i nie mam pewności, czy drzwi w aucie nie przymarzły, czy odpali i, czy ul.Milionowa jest już przejezdna. Na szczęście docieramy bez większych przygód, czas jest dobry, zdążymy. W szatni już spory tłum, ale są i nasi, jak miło. Dobrze, ze znamy scenę i garderobę w Domu Kultury Ariadna. Wiadomo, czego się spodziewać i jak się poruszać. Jeszcze nie zrobiliśmy próby z Tańczącymi Nutkami. Będzie dobrze.

Wszyscy przebrani w stroje Bollywood, fajnie wyglądamy, i mamy jednego sułtana – Krzysztofa, jeszcze ostatnie szczegóły, bransoletki, kolczyki, coś komuś trzeba zapiąć, poprawić szminkę na ustach … kurcze, gdzie się podziała zatyczka od pięknej szminki naszej Eli … jest, jest w plecaczku, całe szczęście. Dziś jest spokojnie bo kolorowo, najgorzej jest, kiedy mamy kilka układów i w każdym jakiś element czarnego stroju … spodnie, koszulki getry, skarpety – wtedy wszystko ginie, nic nie można znaleźć w kłębowisku czarnych czarności … znacie to? Szukanie, to chyba cześć życia wolontariusza, wolontariusza- artysty.

Zaczyna się lekki stres przed wyjściem na scenę. Zrobimy próbę ustawień z Tańczącymi Nutkami. Dziewczynki są takie słodkie, w strojach wyglądają bajecznie kolorowo. Na szczęście choreografie wszyscy dobrze znamy, i nawet zmiany ustawień nikogo nie przerażają. Damy radę. Jak zawsze.

Czekamy. Na scenie profesjonalny zespół Anilana. Ludzie! kiedy się stoi przy scenie i obserwuje to zza kulis robi jeszcze większe wrażenie. Ile energii, ile kondycji trzeba mieć i jeszcze żeby przy tym śpiewać… szacun, naprawdę wielki szacun. Jest się od kogo uczyć. My małe żuczki, amatorzy też musimy się jakoś z przytupem pokazać … tylko, że my boso 😉 ale co tam. Inna rzecz … widownia jest pełna, pełniuśka. WOW !

Kiedy zaczyna grać nasza muzyka wszystko dookoła przestaje istnieć. Jesteśmy my na scenie, i światła, to tylko chwila, magiczna chwila. Brawa, miło, chyba się podobało.

Przebieramy się w cywilne ciuszki, koniec bajki? Ależ skąd, jeszcze tylko wrzucimy kilka monet to puszki Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, choć wcześniej dołączyliśmy trochę samych siebie i biegniemy dalej na zajęcia w zupełnie innej części miasta. Taneczny Mix z naszym choreografem, Guru, trenerem, inspiracją Mariuszem. Oj, będzie się działo! Trzeba wykorzystać każdą okazję do doskonalenia siebie. Co przyjemniejsze jest to też okazja do dobrej zabawy, bycia razem, z rodziną z przyjaciółmi, młodymi ludźmi pełnymi energii i zapału.

Tej szalonej niedzieli jedna z naszych koleżanek powiedziała mi: „Cieszę się, że Was znam”, to było naprawdę miłe i wzruszające, zostanie w pamięci na zawsze będąc usprawiedliwieniem dla tego co robimy, dla takiego sposobu na życie, dla niepozmywanych w domu naczyń …

Magdalena Haładyn